Stel je voor:
Je ligt rustig te slapen wanneer er plots een fel licht vanuit je plafond verschijnt.
Terwijl je wakker schiet, voel je je lichaam door een enorme zuigkracht opgetild worden, richting het licht.
Je verliest even het bewustzijn.
In wat twee seconden later lijkt doe je je ogen – die even moeten wennen aan de lichte kamer- open en zie je dat je omringd bent door groene mannetjes die met vertederende ogen naar jou kijken en je knuffelen en kusjes geven.
Waar. The. Hell ben je beland?
De groene mannetjes nemen je mee naar hun eigen planeet, Sharpeinus, waar je in huis genomen wordt bij de familie Staffiedus.
Je bent natuurlijk helemaal in de war.
Deze vreemde wezens spreken een taal die je niet begrijpt en hebben bizarre rituelen en gewoontes. Je onderneemt zelf enkele pogingen om met hen te communiceren. Maar tevergeefs: ze spreken geen mensentaal.
Ze zorgen redelijk goed voor je: je krijgt alle dagen ongeveer hetzelfde eten, je krijgt water en een warm bed, maar toch laten ze je gedurende een lange periode van de dag alleen. Geen smartphone, geen boeken of zelfs geen pak kaarten: Dat kennen ze namelijk niet.
Af en toe neemt de familie Staffiedus je eens mee naar buiten.
Hé, wat zie je plots?! Een ander mens!
Vol enthousiasme probeer je die andere mede-aarde-ganger te begroeten en sleur je meneer Staffiedus mee.
Wanneer je bij dat ander menselijk wezen komt besef je dat er nog maar weinig menselijkheid aanwezig is. Deze persoon praat en roept tegen zichzelf, zwiert met zijn armen en benen. Er lijkt geen gezond verstand meer in te zitten. Hij lijkt wel een zombie die alle realiteitszin verloren is…
…Exact hetzelfde lot dat jij tegemoet gaat na jarenlange afzondering van soortgenoten.
Niemand die je begeleidt in deze groene mannetjeswereld, laat staan in jouw taal probeert te communiceren. De frustraties van jarenlange verveling en een tekort aan invulling in je leven zorgen uiteindelijk voor een diepgewortelde nervositeit die sluimerend maar continu aanwezig is.
Niemand die je helpt en je zegt hoe je je dient te gedragen in deze bizarre wereld waar je de taal, de gewoontes en de tradities niet van kent.
Je zou voor minder…
Dit dramatische en fantasierijke verhaal is perfect toepasbaar op onze honden. We verwachten van hen dat ze snappen wat we bedoelen, dat ze weten wat kan en wat niet kan en we geven ze te veel vrijheid zonder ze duidelijk te maken hoe ze met deze vrijheid dienen om te gaan in een wereld die gebouwd is voor en door mensen.
De laatste decennia zien we meer en meer honden met zware agressie en angstproblemen opduiken. Honden zijn dan ook geen honden meer: honden zijn ‘furbabies’ geworden, surrogaat kindjes die met ons in bed slapen en die we kleedjes aantrekken. We zitten liever op onze smartphone of in onze zetel dan naar buiten te gaan en erop uit te trekken.
Onze drukke agenda geeft ons net (of net niet) genoeg tijd om eens te gaan wandelen, waardoor we volledig voorbijgaan aan het feit dat honden natuurlijke instincten hebben die bevredigd moeten worden. De stress die we zelf op dagelijkse basis meemaken, projecteren we op onze honden. We hebben geen geduld meer.
De druk die we daarnaast op onze viervoeters plaatsen is enorm, en het erge is dat we hen vaak niet voldoende helpen om met deze druk om te gaan.
De druk, de verveling en de miscommunicatie zal zich beginnen uiten als stress, hyperopwinding, angst en agressie.
Laten we dus even eerlijk in de spiegel kijken en ons volgende vragen stellen:
- Geef ik mijn hond te veel vrijheid/te veel ruimte om zijn eigen beslissingen te maken (toegang tot het hele huis/tuin, tijdens het wandelen hem laten doen wat hij wilt)
- Geef ik mijn hond voldoende mentale uitdaging? (2x/dag gaan wandelen is niet genoeg). Train ik met mijn hond?
- Word ik vaak boos op mijn hond als hij iets mis doet zonder dat ik hem ooit heb geleerd dat dit eigenlijk niet mag/zonder hem te leren wat ik wél van hem verwacht?
- Ben ik mij bewust van de lichaamstaal van mijn hond? Wat probeert mijn hond mij te zeggen?
- Neem ik kleine stapjes in zijn training of verwacht ik meteen te veel van hem?
- Welke grenzen leg ik mijn hond op? En wat doe ik als deze grenzen overschreden worden?
Ik begrijp dat deze vragen moeilijk zijn om te stellen. We horen niet graag dat wij een grote verantwoordelijkheid dragen in het foute gedrag van onze hond, maar het is pas als we hier eerlijk in durven zijn dat we veranderingen zullen zien.
Nu rest de vraag: Hoe dan wel?
Hoe moeten we een roofdier, met een totaal andere manier van spreken en leven dan ons, op de juiste manier betrekken in ons leven?
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat onze hond stabiel opgroeit en een aangename metgezel wordt die overal welkom is?
→ Je moet honden bekijken alsof het autisten zijn (met alle respect voor mensen met autisme). Honden voelen zich het beste met duidelijke omkadering en afgebakende, consistente regels.
Met andere woorden: ze hebben nood aan structuur
→ Daarnaast zijn honden hiërarchische dieren. Het zijn groepsdieren. Afhankelijk van hun karakter zullen ze meegaand zijn of vasthoudend. Ongeacht hun karakter is het belangrijk dat zij voelen dat jij hem (bege)leidt. Ik noem het: (bege)leiderschap
→ Respect en vertrouwen is pas mogelijk wanneer er duidelijke communicatie plaatsvindt tussen twee individuen. Het leren van hondentaal is dus cruciaal in het bekomen van een goede relatie en het voorkomen van problemen
Misschien zijn deze drie puntjes voldoende voor jou om aan de slag te gaan. Of misschien heb jij al een fantastische hond. In dat geval: congrats!
Of misschien voel je je verloren en wil je graag diepgaande informatie over hoe je een hond correct opvoedt?
Say no more!
Toevallig -ahum- hebben wij een Masterclass: hondengedrag, structuur & leiderschap.
Een anderhalf uur durende presentatie die al-les tot in de puntjes uitlegt.
Na deze masterclass zal jij perfect weten hoe je moet samenleven met jouw hond.
Dit zal een levenslange impact hebben op de verstandhouding met jouw hond én de verstandhouding met al jouw toekomstige honden.
Knop masterclass: JA IK WIL HET LEVEN MET MIJN HOND VERANDEREN
Veel leerplezier,
Tot lezens!
Sarah